Erudiet of niet
Ik heb een zwak voor erudiete mannen. Een man die welbespraakt is, die volzin achter volzin zonder “uh” kan uitspreken, en woorden gebruikt die het predikaat “ware proza” verdienen, daar krijg ik het warm van. Ik smelt, meestal terplekke. Niet iemand die stotterend bekent dat ie me graag nog eens wil zien, vanwege mijn mooie lach en haren, maar een man die in meesterlijke proza mij nieuwe filosfische en theoretische inzichten (lees: eigen, veelal beperkt gestaafde mening) verschaft.
Erudiete mannen kennen (slechts) een maar. Ze zijn niet warm. Niet lief. Niet troostend. Erudiete mannen kennen alleen de passie voor het eigen inzicht, de eigen theorie. Erudiete mannen geloven niet in emoties of althans niet in het ongebreideld uiten daarvan.
Kent iemand nog een warme, lieve en bij tijd en wijle erudiete man?
Timing
Waarom komt ellende toch altijd net iets harder aan als je net besloten hebt dat je leven eigenlijk best oké is?
Rust
Vanavond heb ik het gevonden.
Ik was al gestopt met zoeken. Had al geaccepteerd dat ik het niet zou vinden. Dat ik er mee moest leren leven, dat ik het niet zou mogen bezitten. Ik had het niet eens meer verwacht. Was rusteloos op zoek geweest. En ineens was het er.
Weet niet hoe lang het blijft. Maakt ook niet uit. Maar ik hoop wel dat ik het even mag houden. Een jaartje ofzo. Of misschien een maand. In elk geval een week.
Minder goed, dus beter?
Zomaar een gesprek in de trein…
“Je moet echt naar Lowlands. Dat is echt vet cool!”
“Ben al naar Pinkpop geweest, is toch gewoon meer van hetzelfde?”
“Nee, Lowlands is gaver.”
“Oh?”
“Ja, want er komen minder gave bands.”
“..”
“Bij Pinkpop moet je je altijd haasten na het ene optreden, want op het andere podium staat er ook zo’n topact. Bij Lowlands zijn de bands gewoon minder goed, je hoeft je dus niet te haasten, want je mist toch niet echt wat.“
“Tja, als je het zo bekijkt…. misschien toch maar gaan…..”
Verwarrend…
En ineens zijn ze er. Ze bestaan.
Ik heb altijd gedacht dat ik daar het alleenrecht op had. Of in elk geval wij. Lastig gevallen door hormonen, heb ik het recht om wispelturig te zijn. Intens vrolijk en diep rouwend binnen een zelfde etmaal of zelfs binnen het kwartier. Pretentieloos genietend van het leven om vervolgens de zwartgallige toekomst als een zwaard van Damocles boven me te zien bungelen. Moodswings. Ze horen bij mij, geven mij bestaansrecht, maken mij wie ik ben. Wetend dat ik dat meedraag, maar jij niet, dat maakte mijn leven overzichtelijk. Geeft orde, duidelijkheid, structuur. Stelt op een vreemde manier gerust. Wij wel, jullie niet.
Maar ineens ben jij er. Jij, die zwevend en rusteloos bent. Jij, die zich onbestemd voelt. Last heeft van wisselende emoties. Niet helder en eenduidig is, maar wisselt van stemmingen, als een speelbal van je hormonen.
Wie gooit het leven toch elke keer in de war, net als je denkt dat je het doorhebt?
When already in a hole…
Café Fonteyn, Nieuwmarkt, zondagmiddag ca. 16.15 uur
Zomaar een doodlopend gesprek:
Hij (ongevraagd): “Jij bent gewoon een grote vrouw, echt slank zul jij nooit worden.”
Vroeger….
Ooit was een plastic tas met slippers, niet meer dan een achterblijfsel van een verstrooide, verliefde, te zwaar bepakte treinreizigster. De zoveelste tas, die ze bewust tussen haar benen had gezet in de drukke trein, zichzelf in haar hoofd prentend dat ze die niet moest vergeten. Die ze desondanks, vanwege de vlinders, de naderende overstap, de duwende medepassagiers, achterliet.
De tas bleef eenzaam achter. Wachtend. Totdat iemand het aan de conducteur zou geven. Zodat ze het een ander keer kon op kon halen bij de gevonden voorwerpen van NS.
Vanavond stapte ik in haar trein.
Een uilige, grijze man, tuurt over zijn brilleglazen en vraagt aan zijn jonge medereiziger: “Mmm, wat zou dat zijn?”, op gepaste afstand wijzend naar de vondeling. “Vermoedelijk is het ongevaarlijk, misschien dat iemand het vergeten is….” twijfelt de jonge man, die de verplichting voelt om te antwoorden, maar net als de grijsaard geen passend antwoord weet. Een derde, dappere reiziger, tuurt in de tas, schuift vervolgens behoedzaam met de buitenkant van zijn voet de tas onder het oranje bankje. Triomfantelijk constateert hij: “Zo, mocht het ontploffen, dan wordt de ergste klap wel opgevangen”.
1986
Ik heb gelogen. Over mijn leeftijd. Dacht dat je dat soort dingen pas deed als je de 40 gepasseerd bent. Of eigenlijk nooit, omdat ik tevreden ben. Blijkbaar niet.
Hij vroeg me of ik al afgestudeerd was. Ik smolt.
Heb er zes jaar vanaf getrokken. Was het leeftijdsverschil nog maar 6 jaar.
Helaas…
Zit bij de notaris. In de wachtkamer. Blader door Jan. Claudia de Breij trekt mijn aandacht. “Ik besta bij de gratie van extremen. Introvert en extravert. Speels en serieus. Kind en volwassen. Bescheiden en brutaal”.
En ik dacht dat ik uniek was.
Geluk
Vanochtend zat mijn verkeerde been in de weg. Het weer zat ook niet mee. En het verkeer ook niet. De vuilniswagen ook niet. Behalve de vuilnismeneer. Die zakte door zijn knieën om me een vette knipoog te geven.
De zon ging weer schijnen.
Harteliefjes 
